Een overzicht van diepe heroriëntatie van de hersenen

Wat is een diepe heroriënterende therapie voor de hersenen?

Trauma kan in ons lichaam blijven leven lang nadat het gevaar geweken is. Diepe hersenheroriëntatietherapie (DBR) pakt deze realiteit aan door rechtstreeks contact te maken met de subcorticale structuren van de hersenen waar traumatische herinneringen worden opgeslagen. DBR is ontwikkeld door de Schotse psychiater Dr. Frank Corrigan en vertegenwoordigt een innovatieve benadering van traumabehandeling die zich richt op de fysiologische sequentie die zich ontvouwt tijdens traumatische gebeurtenissen (Deep Brain Reorienting, 2022).

De wetenschap achter DBR concentreert zich op specifieke subcorticale hersengebieden, met name de superieure colliculi (SC), periaqueductaal grijs (PAG) en locus coeruleus, die worden geactiveerd tijdens een dreigingsreactie. Deze structuren genereren automatische fysiologische reacties voordat het bewustzijn zich ontwikkelt. Door cliënten te begeleiden om aandacht te besteden aan de volgorde van fysiologische aspecten die verband houden met traumatische herinneringen, helpt DBR trauma op een dieper neurobiologisch niveau te verwerken (Corrigan & Christie-Sands, 2020).

Technieken in DBR-therapie omvatten doorgaans het ontwikkelen van lichaamsbewustzijn, het identificeren van de activerende stimulus (het eerste dat werd opgemerkt tijdens de traumatische gebeurtenis) en het volgen van de volgende fysiologische sequentie. Beoefenaars begeleiden cliënten om de oriënterende spanning op te merken zonder overweldigd te raken door emotionele reacties, waardoor traumatische ervaringen kunnen worden geïntegreerd die mogelijk weerstand hebben geboden aan andere therapeutische benaderingen.

Hoe DBR verschilt van andere traumatherapieën

Diepe heroriëntatie van de hersenen vereist een onderscheidende benadering van traumabehandeling die deze onderscheidt van andere gevestigde therapeutische modaliteiten, zoals traumapsychotherapie en desensibilisatie en herverwerking van oogbewegingen (EMDR). Hoewel alle traumatherapieën gericht zijn op het verminderen van symptomen en het verwerken van traumatische ervaringen, bieden de unieke neurobiologische focus en methodologie van DBR een alternatieve weg voor genezing die bijzonder gunstig kan zijn voor bepaalde cliënten.

• Subcorticale focus: DBR richt zich specifiek op subcorticale hersenstructuren, die betrokken zijn bij het oriënteren van reacties op bedreigingen. In tegenstelling tot therapieën met voornamelijk corticale processen, richt DBR zich op diepere hersenstructuren die betrokken zijn bij automatische detectie en respons van bedreigingen.
• Fysiologische volgorde: In plaats van te beginnen met de emotionele inhoud van traumatische herinneringen, werkt DBR met de precieze fysiologische volgorde die zich ontvouwt tijdens traumatische gebeurtenissen. Deze aanpak helpt cliënten om fysieke sensaties in een specifieke volgorde te volgen, te beginnen met de aanvankelijke oriënterende spanning die voorafgaat aan emotionele reacties.
• Oriënterende spanning: DBR richt zich op unieke wijze op de oriënterende spanning die ontstaat als reactie op traumatische prikkels, met name in de nek, het hoofd en de bovenrug. Deze spanning, die de activiteit in de diepe hersenstructuren weerspiegelt, wordt een centraal toegangspunt voor traumaverwerking in DBR.
• Pre-emotionele verwerking: Hoewel veel traumatherapieën rechtstreeks werken met affectieve respons en emotionele intensiteit gerelateerd aan trauma, behandelt DBR de pre-emotionele fase van traumarespons. Door te werken met de fysiologische volgorde voordat emotionele activering plaatsvindt, helpt DBR cliënten bij het verwerken van trauma zonder overweldigd te raken door intense emoties.

Voordelen van DBR voor traumaherstel

DBR biedt verschillende belangrijke voordelen voor traumaherstel, waardoor het een waardevolle aanvulling is op de klinische toolkit. Deze voordelen omvatten het volgende:

Verminderde emotionele overweldiging

De focus van DBR op de fysiologische sequentie die voorafgaat aan emotionele activering helpt cliënten traumatische herinneringen of onopgeloste trauma's te verwerken zonder overweldigd te raken door intense emoties. Door aandacht te besteden aan oriënterende spanning in plaats van zich onmiddellijk bezig te houden met emotionele inhoud, kunnen cliënten een groter vermogen ontwikkelen om te werken met traumatisch materiaal dat anders misschien te activerend zou zijn.

Verbeterd lichaamsbewustzijn en interoceptie

Regelmatig oefenen met DBR-technieken verbetert het lichaamsbewustzijn en de interoceptiecapaciteit van cliënten, of het vermogen om interne lichaamstoestanden waar te nemen. Dit verhoogde bewustzijn van fysieke sensaties kan de emotionele regulatie ondersteunen, aangezien cliënten beter in staat zijn om vroege tekenen van activering te herkennen en effectief te reageren.

Verbeterde emotionele regulatie

Door de subcorticale structuren aan te pakken die betrokken zijn bij het detecteren en reageren op bedreigingen, helpt DBR de algehele emotionele regulatiecapaciteit te verbeteren. Deze verbeterde regulatie gaat verder dan traumaspecifieke triggers en ondersteunt het algemene emotionele welzijn en het interpersoonlijk functioneren.

Wie kan profiteren van DBR?

Als u begrijpt welke cliënten mogelijk het meest reageren op DBR, kan dit helpen bij het opstellen van passende verwijzingen en behandelplanning.

• Personen met PTSS: Mensen met de diagnose posttraumatische stressstoornis ervaren vaak een aanzienlijke verbetering met DBR-therapie. De aanpak richt zich rechtstreeks op de neurobiologische onderbouwing van PTSS-symptomen, waaronder hyperarousal, opdringerige herinneringen en vermijdingsgedrag.
• Overlevenden van jeugdtrauma: DBR is bijzonder geschikt voor de behandeling van trauma in de vroege ontwikkeling en hechtingswonden. De focus van de therapie op fysiologische reacties in plaats van op verhalende herinneringen maakt het toegankelijk voor het verwerken van preverbale of vroege kinderlijke ervaringen die mogelijk voornamelijk in het lichaam worden opgeslagen in plaats van in het expliciete geheugen.
• Personen met somatische symptomen: Cliënten die hun trauma voornamelijk ervaren door lichamelijke sensaties of somatische symptomen, kunnen DBR bijzonder nuttig vinden. De nadruk van de therapie op het volgen van fysieke sensaties en fysiologische sequenties sluit goed aan bij de ervaring van somatisch georiënteerde cliënten.

Casestudies en onderzoek

Er wordt nog steeds onderzoek gedaan naar diepe heroriëntatie van de hersenen (DBR), waarbij verschillende belangrijke onderzoeken voorlopig bewijs leveren voor de effectiviteit ervan als benadering van traumabehandeling. Hoewel de onderzoeksbasis relatief beperkt blijft in vergelijking met meer gevestigde therapieën, bieden de bestaande onderzoeken veelbelovende inzichten in de mogelijke toepassingen en resultaten van DBR.

Neurobiologische grondslagen van DBR

Een fundamenteel onderzoek door Corrigan en Christie-Sands (2020) heeft het theoretische kader voor DBR vastgesteld door de aangeboren hersenstamsystemen te onderzoeken die betrokken zijn bij interpersoonlijk trauma. Dit model legt uit hoe traumatische ervaringen hardnekkige patronen in deze systemen kunnen creëren, wat kan bijdragen aan onaangepaste relationele reacties en traumasymptomen.

De onderzoekers maakten onderscheid tussen pre-affectieve shock (gegenereerd door de SC en locus coeruleus) en affectieve shock (als gevolg van overmatige PAG-stimulatie), wat een neurobiologische reden was voor de focus van DBR op het oriënteren van spanning vóór emotionele activering. Hoewel deze studie een overtuigend theoretisch kader bood, was het voornamelijk conceptueel in plaats van experimenteel, wat een beperking betekende in de empirische bewijsbasis.

Gerandomiseerde gecontroleerde studie van DBR

Een recentere gerandomiseerde gecontroleerde studie door Kearney en collega's (2023) bood sterkere empirische ondersteuning voor de effectiviteit van DBR. In dit onderzoek werden acht sessies DBR-therapie op basis van videoconferenties (n = 29) vergeleken met een wachtlijstcontrolegroep (n = 25) voor personen met PTSS.

De studie vond significante verbeteringen in alle PTSS-symptoomclusters, waaronder herbeleving, vermijding, negatieve veranderingen in cognities/stemming en veranderingen in opwinding/reactiviteit. Dit suggereert dat de impact van DBR zich uitstrekt over het volledige spectrum van PTSS-symptomatologie in plaats van alleen specifieke symptoomdomeinen aan te pakken.

Conclusie

Diepe heroriëntatie van de hersenen betekent een veelbelovende vooruitgang in traumabehandeling, die een neurobiologisch geïnformeerde benadering biedt die trauma aanpakt op het subcorticale niveau waar veel traumatische ervaringen zijn gecodeerd. Het opkomende onderzoek suggereert dat DBR bijzonder waardevol kan zijn voor bepaalde traumapopulaties, waaronder mensen met complex trauma, somatische symptomen en vroege ontwikkelingswonden.

Voor artsen die de fysiologische grondslagen van trauma willen aanpakken, biedt DBR een waardevolle aanvulling op de klinische toolkit die een aanvulling vormt op bestaande benaderingen en kan helpen cliënten te bereiken die niet volledig hebben gereageerd op traditionele traumatherapieën.

Referenties

Corrigan, F.M., & Christie-Sands, J. (2020). Een aangeboren zelfoversysteem in de hersenstam dat gericht is op oriënteren, affectief reageren en polyvalent relationeel zoeken: enkele klinische implicaties voor een „Deep Brain Reorienting” benadering van traumatherapie. Medische hypothesen, 136, 109502. https://doi.org/10.1016/j.mehy.2019.109502

Diepe heroriëntatie van de hersenen. (2022, 7 april). Dr. Frank Corrigan, MD, FRC Psych. https://deepbrainreorienting.com/frank-corrigan/

Kearney, B.E., Corrigan, F.M., Frewen, P.A., Nevill, S., Harricharan, S., Andrews, K., Jetly, R., McKinnon, M.C., & Lanius, R.A. (2023). Een gerandomiseerde gecontroleerde studie naar diepe heroriëntatie van de hersenen: een neurowetenschappelijk begeleide behandeling voor posttraumatische stressstoornis. Europees tijdschrift voor psychotraumatologie, 14(2), 2240691. https://doi.org/10.1080/20008066.2023.2240691